Dużo spiningowałem w Huczwie i Bugu. To kosztowne zajęcie. Choć łowisko znałem dokładnie, zawsze sporo przynęt zostawiałem na zaczepach. Po każdej wyprawie pudełko świeciło pustkami.
Łowię niemal wyłącznie na obrotówki i wahadłówki. Są to przynęty, które w miarę łatwo zrobić samemu. Zacząłem, chyba tak jak wszyscy spiningiści, od przerabiania obrotówek, na które wcześniej nic nie udało mi się złowić. Przerabiałem też kupowane na targowiskach blaszki rosyjskie. Zaczynałem od zmiany kotwiczki, później modelowałem paletki i zmieniałem korpusy.
Mieszkam w Hrubieszowie, ale ostatnich kilka lat przebywałem we Wrocławiu. Łowiłem w Odrze i Oławie. Tu też urywałem sporo obrotówek. Któregoś razu, w drodze na ryby, trafiłem do sklepu, w którym sprzedawano naftowe piecyki. Ku mojemu zdziwieniu pod szklaną ladą zobaczyłem obrotówki. Ładne i tanie. Kupiłem kilkanaście sztuk. Okazały się łowne, zwłaszcza na szczupaki. Wtedy pomyślałem: dlaczego i ja nie mógłbym robić podobnie tanich obrotówek? Przecież w tych przynętach najważniejsze nie jest ich piękne, a tym samym drogie wykończenie, tylko kształt skrzydełka i wibracja, jaką ono daje. Oczywiście skrzydełka muszą się dobrze kręcić i nosić takie korpusy, jakie im założę.
I tym sposobem, krok po kroku, zbudowałem sobie całkiem ładny warsztacik, w którym produkuję obrotówki i wahadłówki. Myślę, że udało się mi pokonać barierę ceny. Najdroższe obrotówki kosztują u mnie niewiele ponad dwa złote. A to dla każdego spiningisty jest ważne. Taką tanią obrotówkę poślę we wszelkie podwodne zakamarki, bo nie będzie się nad nią trząść, jak nad przynętą, powiedzmy, za osiem złotych. A jeżeli połowi w miejscach, gdzie są zaczepy, będzie miał ryby.
Robię i sprzedaję dużo systemików. Skrzydełko na górze, ciężarek na dole. Specjalnie montuję je na grubym drucie, bo spełnia on rolę sprężyny. Właśnie takimi obrotówkami udawało mi się najlepiej obławiać miejsca, gdzie na dnie leżało dużo gałęzi, bo druciane ramię odbijało przynętę od przeszkody.
(ww)
