Spiningiści, ale nie tylko oni, chcą dokładnie znać konfigurację dna. Pomaga w tym echosonda, ale i przy niej można się pogubić, bo pokazuje tylko niewielki wycinek dna. Ukształtowanie dna można dokładnie zobaczyć na powierzchni wody, posługując się markerami. Ten sposób jest szczególnie przydatny trolingowcom, bo dzięki niemu mogą prowadzić przynętę jak po nitce wzdłuż uskoków.
Markery, inaczej znaczniki, to proste urządzenia do oznaczania miejsc w łowisku, z różnych względów dla wędkarza istotnych. Dziś są już dostępne w niemal każdym wędkarskim sklepie, ale można je również niewielkim nakładem pracy wykonać samemu. Marker to bowiem nic innego, jak pływająca boja, do której na odpowiednio długiej lince dowiązany jest kawałek ołowiu, dobrany wagą tak, by boi nie zatopił.
Markery można zrobić z kawałka twardego styropianu. Karpiarze, by oznaczyć nęcone łowisko, stosują specjalne duże spławiki, a mniej zamożni wędkarze plastikowe butelki uwiązane do kawałka cegły. Spiningiści najbardziej cenią te znaczniki, które swoim kształtem przypominają literę H. Są łatwe w użyciu i przechowywaniu, widać je z daleka nawet na mocno wzburzonej powierzchni.
Markerami oznacza się najwyższe punkty dna, zaczepy, głazy, początek pasa roślinności. Ale najciekawiej można je wykorzystać wówczas, kiedy wieje wiatr. Wrzuca się wtedy markery do wody w takim miejscu, by wiatr zaniósł je w pożądany przez nas rejon.
Kiedy wybierzemy łowisko, z każdego markera odwijamy sznurek na długość, na przykład dwóch metrów, i płynąc, co pięć – dziesięć metrów wrzucamy do wody markery. Wiatr będzie je znosił w stronę łowiska dopóty, dopóki ich obciążenie nie zaczepi się o dno. Wówczas się zatrzymają, a linia, jaką utworzą na powierzchni, będzie odwzorowaniem tak zwanej izobaty, czyli linii łączącej punkty o tej samej głębokości.
Dzięki zakotwiczonym markerom, wiemy już, gdzie na podwodnym spadzie przebiega granica dwóch metrów.
Krzysztof Wawer
