Wymiar ochronny z założenia ma chronić młode pokolenie ryb, by umożliwić im przystąpienie do tarła przynajmniej raz w życiu. Cel ważny, ale okazuje się, że może mieć skutki negatywne. Wskazuje na to eksperyment przeprowadzony przez Davida Conovera i Stephana Muncha z Uniwersytetu Stanowego w Nowym Jorku.
W dużych zbiornikach trzymali stada menidii (niewielka ryba morska z zachodniego Atlantyku) liczących po 1000 sztuk. Z każdego stada usuwali 90% ryb, co miało naśladować efekt połowów ryb w naturze. W części zbiorników odławiano osobniki największe. Przypominało to stosowanie wymiaru ochronnego. Rybom, które pozostały w zbiorniku, pozwalano się rozmnożyć, żeby liczba osobników znowu wzrosła do 1000 sztuk. Po czterech latach takich zabiegów efekt był widoczny jak na dłoni. Tam, gdzie usuwano osobniki największe, zmniejszyła się średnia wielkość ryb, tym samym spadła też łączna ich waga (plon rybacki). Wymiar ochronny faworyzuje więc osobniki wolniej rosnące, które po kilku latach zaczynają w populacji przeważać. Mimo że w naturze taki proces zachodzi dużo wolniej, daje nam to dużo do myślenia: pomagamy słabszym osobnikom budować nowe stado.
