Powierzchnia – 7140 ha
Głębokość maks.0 – 6,3 m
Głębokość średnia – 1,6 m
Dł. linii brzegowej – 55,4 km
Główny dopływ – rzeka Łeba
Jezioro Łebsko znajduje się na Pobrzeżu Słowińskim, na terenie Słowińskiego Parku Narodowego. Pod względem powierzchni (ponad 7 tys. ha) zajmuje w Polsce 3 miejsce po jeziorach Śniardwy (10.660 ha) i Mamry (10.450 ha). Powstało na przełomie XVII i XVIII w. na skutek odcięcia zatoki morskiej przez mierzeję. Woda w jeziorze jest słonawa. Po dużych sztormach zasolenie może wzrosnąć nawet do 3‰ (w Bałtyku jest 7,5‰). Nad jeziorem leżą wsie: Kluki, Izbica, Gać i Żarnowska, a przy ujściu Łeby do Bałtyku miasto i port rybacki Łeba.
Łebsko jest stosunkowo płytkie. Jego średnia głębokość wynosi około 2 m. Dno ma przeważnie muliste, tylko miejscami piaszczyste lub pokryte iłem. Z powodu mętnej wody miejsca piaszczysto-ilaste poza płyciznami są słabo dostrzegalne. Z łódki trzeba ich szukać wiosłem lub tyczką. W wielu miejscach dno jest porośnięte gęstą roślinnością. Pozbawione roślin oczka są raczej płytkie (1 – 2 m) i przy dużej fali ryby z nich uciekają na głębszą wodę lub chowają się za pasem trzcin. Tylko w środkowej części jeziora są doły i rynny o głębokości przekraczającej 6 m. Brzegi są płytkie, bagniste, tylko gdzieniegdzie piaszczysto-ilaste.
Latem woda w Łebsku jest ciepła, ale dobrze natleniona dzięki częstym i silnym wiatrom od strony morza. Chociaż po sztormach jest mętna, to do jeziora wpływają wtedy dorsze, śledzie i belony. Natomiast zawsze można tu znaleźć stornię, gładzicę i turbota. W jeziorze pojawiają się również uciekinierzy z hodowli: karpie, pstrągi tęczowe i tołpygi. Spotkać też można suma, a przy ujściu rzeki certy i jazie. Ponadto występują: węgorze, sandacze, szczupaki, liny, karasie, okonie, leszcze, płocie i krąpie. Podczas ciągów tarłowych pojawia się w jeziorze, nawet w znacznych ilościach, troć wędrowna. Najwięcej ryb jest przy trzcinach i w głębszych miejscach z fragmentami dna pokrytymi podwodną roślinnością. Rybne jest również ujście Łeby.
W zasadzie wędkować można tylko z łodzi, brzegi bowiem, w pasie od 100 do 200 m w głąb jeziora, są porośnięte trzcinami. Łowienie z łodzi wymaga z kolei dużej uwagi i rozwagi, ponieważ na jeziorze wieją niekiedy długotrwałe, bardzo silne wiatry. Tymczasem silników spalinowych używać nie wolno, a elektryczne lub wiosła nie zawsze w takiej sytuacji wystarczą. Dlatego nie należy wypływać zbyt daleko od portu, by zawsze bezpiecznie wrócić do bazy, gdy zerwie się wiatr.
W pobliżu trzcin na szybko prowadzone przynęty można złowić szczupaka i okonia. Ponieważ jest tu bardzo dużo drobnicy, zdecydowanie najlepsze są przynęty imitujące małe rybki. Na połacie jeziora pokryte piaskiem przypływają na żer sandacze i węgorze. Najlepiej się je łowi na martwą rybkę lub filet, ale metodą aktywną. Po zarzuceniu zestawu trzymamy w jednej ręce wędzisko, a w drugiej żyłkę. Chwilę pozostawiamy zestaw w miejscu, a później podciągamy go o metr lub dwa. Branie jest dobrze wyczuwalne na trzymanej w palcach żyłce. Druga metoda, też gruntowa, wykorzystuje spławik. Wędka leży w łodzi, żyłka jest luźna, pod spławikiem przynęta. Zacinamy, gdy spławik odjeżdża w bok, najpierw powoli, potem szybciej. Ze względu na niewielką głębokość spławik może być zamocowany na stałe. Długość wędki od 3 do 3,5 m.
Tyle o drapieżnikach, ale Łebsko to przede wszystkim ryba biała. Na płocie, krasnopióry, leszcze, krąpie, karasie i liny można liczyć zawsze, trzeba jednak pamiętać, że obowiązuje tu zakaz stosowania zanęt roślinnych. W niczym to jednak nie przeszkadza, bo garstka posiekanych robaków kompostowych ściągnie nam do łowiska każdą rybę. Dobre przynęty to larwy chruścika (kłódki), białe lub czerwone robaki i małe rosówki (całe).
Wojciech Leszczyński
