W niektórych przypadkach mocne węzły przyczyniają się do szybkiej degradacji żyłki.
Tak jest w spiningu, gdzie często się urywa przynęty na zaczepach. Mocny węzeł zanim się urwie spowoduje naciągnięcie się żyłki ponad jej możliwości powrotu (skurczenia się) do pierwotnej długości. Efektem jest zjawisko, z którym się spotkał każdy wędkarz: nowa żyłka przez jakiś czas jest wytrzymała, a po kilku rwaniach przynęt słabnie tak bardzo, że się odrywają przynęty w momencie wyrzutu.
Mocnych węzłów, nawet o wytrzymałości liniowej żyłki, można używać tylko w zestawach spławikowych, w których stosowany jest przypon. Przypon, zawsze cieńszy od żyłki głównej, pęknie szybciej i jej nie nadweręży.
PRZECHOWYWANIE I KONSERWACJA ŻYŁEK
Jak dotąd brak w fachowej literaturze zaleceń co do przechowywania lub konserwacji żyłki. Najwyższej klasy żyłki mają dodatki chroniące je przed szkodliwym działaniem promieniowania ultrafioletowego i ozonu oraz zmniejszające chłonność wody – główną przyczynę pogarszania jej charakterystyki wytrzymałościowej.
Logiczne wydaje się przechowywanie żyłki w ciemnym miejscu, zapakowanej w nieprzepuszczający powietrza woreczek z folii polietylenowej.
Podwyższona temperatura również ma ujemny wpływ na własności żyłki – przyspiesza proces starzenia i żyłka staje się szybciej krucha. Aby tego uniknąć, najlepiej przechowywać ją w lodówce, w stałej temperaturze, najlepiej w granicach 5 – 10 st. C. Niska temperatura (poniżej 0 st. C) również szkodzi żyłce – wywołuje powstawanie krystalitów (obszarów, w których następuje krystalizacja polimeru), a to z kolei zwiększa kruchość żyłki.
Osobny problem to nasiąkliwość wodą, powodująca zmniejszenie wytrzymałości żyłki od 4 do 20%. Na ten problem może zaradzić tylko producent pokrywając żyłkę zabezpieczającą warstwą
