Sumy mają malutkie oczy, co wskazuje, że wzrok odgrywa u nich poślednią rolę. Dla tych nocnych drapieżników przy zdobywaniu pokarmu ważniejsze są doskonały węch oraz narząd linii bocznej, dostarczający informacji o poruszających się lub nieruchomych obiektach. Niekiedy jednak sumy polują również w dzień. Wtedy często podpływają na skraj płycizny i atakują nieostrożne rybki, które pojawią się w ich polu widzenia. Atakują ławice ryb pływających przy powierzchni, kiedy pod nimi jest kilkumetrowa głębokość. W takich sytuacjach w dużym stopniu polegają na swoich niedoskonałych oczach, które zapewniają im ostre widzenie na odległość zaledwie metra.
Na piaszczystym lub mulistym dnie, czyli jasno- i ciemnobrązowym tle, najlepszy efekt kontrastowy daje – a tym samym jest najlepiej widoczna – barwa fioletowa. Ryby rzadko mają okazję oglądać ten kolor, bo pod wodę przenika bardzo płytko. Nawet w morzach fiolet dociera na głębokość zaledwie 2 – 3 metrów, w naszych najczystszych rzekach i jeziorach najwyżej do metra. Jednakże większość sumów, które w ostatnich latach złowiłem na spining, skusiła się na wahadłówki pokryte lakierem jaskrawofioletowym odbijającym promienie słoneczne. Wszystkie zaatakowały blachę na bardzo płytkiej wodzie w godzinach południowych.
Daleko jestem od kategorycznego stwierdzenia, że to zasługa fioletowej barwy, a nie na przykład celnego rzutu czy odpowiednich drgań przynęty. Zważywszy jednak na niewielką głębokość mogę stwierdzić, że sumy były w stanie zobaczyć właściwy kolor blachy. A skoro zaatakowały, to fioletowy obiekt wyraźnie odcinający się na brązowym dnie, musiał wydać się nadzwyczaj atrakcyjnym.
A to, że sumy reagują na kolor przynęty stwierdziłem już przed wieloma laty, kiedy na rozlewiskach podwrocławskiej rzeki Smortawy spotykałem się z tamtejszymi sumiarzami. Wszyscy twierdzili, że najlepsze brania są na wahadłówki pomalowane na czerwono. Kolor przynęt był dotąd atrakcyjny, póki nie zbagrowano rzeki i sumów do dzisiaj tam nie ma.
(b)
