Na Zachodzie, już od wielu lat, modne jest spiningowanie z użyciem spirulino. Sposób, z tym niby spławikiem, połączył zalety dwóch popularnych metod, a także zrewolucjonizował łowienie na przynęty naturalne.
Użycie sbirulino (stosuje się modele pływające, wolno i szybko tonące) w zestawach spiningowych ułatwiło przede wszystkim dalekie rzuty lekkimi przynętami w rodzaju dżdżownicy, kawałka rybki, woblera lub małego twistera. Można je też spuszczać z prądem rzeki, przytrzymywać, prowadzić w różnym tempie. Nie bez znaczenia jest, że naturalnymi kąskami interesuje się wiele gatunków białych ryb, między innymi karpie, amury, płocie, wzdręgi.
Zaletą sbirulino jest nie tylko możliwość wykonywania dalekich rzutów, przede wszystkim pozwala przynętę prowadzić cały czas na wybranej głębokości, co jest dużą zaletą na łowiskach płytkich lub z dużą ilością zawad.
Z doświadczenia włoskich spiningistów wynika, że ze spławikiem pływającym dobrze współpracują woblery, spławiki wolno tonące najlepiej nadają się do błystek, zaś tonące do podczepienia robaków lub martwych rybek.
O tym, że użycie dodatkowej „lokomotywy” ma sens najszybciej się przekonali spiningiści łowiący w morzu z plaży.
