Każdy łowiący mógł się przekonać, jak wiatr przeszkadza, kiedy się stosuje spławik tradycyjny, do którego żyłka montowana jest w dwóch miejscach. Problemy to trudność kontrolowania zestawu, kiedy wieje wiatr, bo się wybrzusza żyłka, a to opóźnione zacięcie i złe podanie przynęty, bo zestawem trudno napłynąć nad nęcone miejsce.
Tym trudnościom przeciwstawia się spławik typu waggler. Sprawdza się nawet w przepływance, kiedy wiatr wieje zgodnie z nurtem rzeki.
Wagglery to rodzina spławików mocowanych do żyłki w jednym punkcie, u dołu. Antenka wykonana jest ze stosiny pawiego pióra albo trzciny sarakandzkiej (idealnie równej, o bardzo twardej skorupie), tonkinu, tworzywa sztucznego lub pałki wąskolistnej. Korpus (pływak) wykonany jest z balsy w kształcie oliwki, gruszki lub cylindra.
Zasadniczą zaletą wagglera jest to, że jednopunktowe mocowanie u dołu pozwala na utrzymanie żyłki pod powierzchnią wody, kryjąc ją przed niekorzystnym działaniem wiatru, ponieważ jedyny punkt, na który może on działać, to wystający z wody kawałek antenki.
Waggler w zasadzie służy do przepływanki, przede wszystkim tej, w której przynęta wleczona jest po dnie, ale zdaje również egzamin i w innych metodach. Przy głębokościach do 3, najwyżej 3,5 metra, można używać go jako spławika stałego. Na wybranej głębokości utrzymują go dwie (niekiedy więcej) duże śruciny. Blokowanie śrucinami spławika ułatwia zarzucanie, bo to właśnie one ciągną zestaw. Inną zaletą jest odciążenie zestawu przy przynęcie.
Przedstawione na rysunkach schematy to ogólny wzór, który trzeba dostosować do konkretnego łowiska, zmieniając wielkość spławika i obciążenie. Należy jednak zachować proporcje.
