Łowię przeważnie leszcze i obciążenie jest dla mnie bardzo ważne. Jego rodzaj, wielkość, a zwłaszcza rozłożenie dobieram do pory roku i panującej akurat pogody.
Specjaliści zalecają, by do połowu leszczy używać bardzo długich przyponów. Nawet półtora metra nie będzie za dużo – mówią. – Idzie bowiem o to, żeby ryba dobrze połknęła przynętę zanim wyczuje główne obciążenie. Ja mam inne zdanie na ten temat i stosuję inne sposoby. Przez wiele lat dochodziłem do tego i szczerze mówiąc nigdy się nie zawiodłem. Całe moje obciążenie mieści się na półmetrowym odcinku żyłki, a przypon nigdy nie przekracza 20 centymetrów. I wcale nie ma obawy, że leszcze, ocierając się o ciężarki, od razu się wystraszą.
Cały czas dokładnie obserwuję, co się dzieje w moim łowisku i wokół niego. Szczególną uwagę zwracam na bąble ukazujące się na powierzchni wody. Mówią mi one, jak leszcze żerują i jak w związku z tym trzeba rozłożyć ciężarki, żeby nie przegapić brania. A wiem, że wielu wędkarzy ma z tym kłopoty, bo nie wiedzą, co robić, gdy spławik podskakuje lub zachowuje się w taki sposób, że nie wiadomo, w którym momencie należałoby zacinać.
Gdy na wodzie są tylko pojedyncze bąbelki, to wcale nie znaczy, że leszcze już żerują. Jest to tylko sygnał, że leszcze są nad zanętą, bo one dopiero schodzą do dna, a bąble biorą się stąd, że wypuszczają gaz z pęcherza pławnego. Nieco później tu i tam pojawiają się nieduże skupiska bąbli, które wyglądają tak, jakby je ktoś przepuścił przez durszlak. To znak, że leszcze zbierają leżącą na dnie zanętę i naruszają tylko wierzchnią warstwę mułu. Można sobie wyobrazić, że jeżeli wtedy leszcz wciągnie haczyk z przynętą do pyska, to spławika nie położy, a raczej go pociągnie.
Muszę więc ciężarki rozstawić tak, żebym mógł dokładnie dostrzec branie. Głównym obciążeniem są trzy lub cztery stile. Znajdują się 10 cm od przyponu, a odległość między nimi wynosi nie więcej niż 2 cm. W połowie długości przyponu umieszczam mały ciężarek przeważający spławik. Tę połowę przyponu, razem z ciężarkiem, kładę na dnie. Jeśli woda jest spokojna, to przy tak wygruntowanym zestawie spławik czasem się o parę centymetrów uniesie, ale najczęściej znika pod wodą. Podczas większej fali kładę na dnie cały przypon i co najmniej dwa stile z głównego obciążenia. Gdy ryba bierze, spławik wyraźnie się podnosi, ale może też – choć dochodzi do tego bardzo rzadko – położyć się na wodzie. Dlatego zacinam już wtedy, gdy tylko zacznie się unosić.
Jeżeli w obu tych przypadkach brań nie ma, to obciążenia nie zmieniam, ale grunt ustawiam tak, żeby haczyk z przynętą tylko dotykał dna. Wtedy każde przytopienie spławika jest sygnałem brania.
Zajmijmy się teraz inną sytuacją. Oto na wodzie spostrzegamy duże skupisko bąbli rozmaitych rozmiarów, od całkiem małych do wielkich jak pięść. To już nie żarty. Leszcze są bardzo głodne. Nasza zanęta im nie wystarcza, więc ryją głęboko w mule, by dogrzebać się do pożywnych larw ochotek, bo największe z nich zagrzebują się najgłębiej. Wtedy również trzy czwarte głównego obciążenia kładę na dnie. Po takim ustawieniu zestawu większa część antenki spławika wystaje nad wodę.
Jeżeli brań nadal nie ma bądź są tak słabo widoczne, że nie wiem kiedy zacinać, to na przypon, niedaleko od haczyka, zakładam dużego stila. Przytapia on przynętę w mule. Przy takim, jak wspomniałem, intensywnym żerowaniu z głębokim ryciem w mule, leszcze chyba lubią, jak im coś stawia opór, bo podnoszą przynętę z dna bardzo agresywnie. Na spławiku odbija się to tak, że nagle widzimy, że leży na wodzie, choć nie wiadomo, kiedy i jak do tego doszło.
Podczas silnych wiatrów i dużej fali postępuję tak samo, ale w tych warunkach jeszcze bardziej przy przyponie skupiam główne obciążenie.
Dlaczego stosuję tylko stile? Bo podczas wyrzutu i opadania nie plączą zestawu, a przede wszystkim dlatego, że pozwalają bardzo precyzyjnie ustawić grunt.
Bogdan Barton
