Te obrotówki pokochało wielu spiningistów mojego pokolenia. Pokolenia czasów, kiedy sprzęt wędkarski był niezawodny i kosztował bajońskie sumy, kiedy wiele rzeczy robiło się samemu. Wymyślił je i produkował wrocławski rzemieślnik Muzyka (stąd ich nazwa, ale dzisiaj nikt już nie pamięta jego imienia), a sprzedawał jedynie w swoim warsztacie.
„Muzyki” rzeczywiście pracują, a nie tylko się kręcą. Sprawia to skrzydełko tłoczone z półmilimetrowej blachy oraz ich kształt – są podłużne, rozszerzające się do dołu; lekko wgięte do wewnątrz. Swobodnie niosą korpus cieniutki, ale ciężki, bo ołowiany. Ma się wrażenie, że w wodzie błystka fruwa, bezszelestnie przemyka. To tylko złudzenie, gdyż skrzydełko mocno zamiata wodę i daje potężną falę akustyczną. Czuć to doskonale na kiju. Idealna praca na szczupaka. Zresztą warto dodać, że szczupakowe obrotówki to takie, których rotację wyczuwa się na szczytówce, ale tempo ich prowadzenia można dowolnie zmieniać. Od najszybszego do bardzo wolnego, a skrzydełko przy tym zawsze ma się obracać. Wędkarze często łowiący szczupaki obrotówkami mówią, że wirówka wtedy jest dobra, kiedy podczas prowadzenia przy minimalnej szybkości ciągnięcia skrzydełko pod własnym ciężarem opada i podnosi się, by wykonać następny obrót.
„Muzyki” były produkowane w trzech modelach i wielkościach: od Rh 1 do Rh 3. Miały chromowane skrzydełka z mosiężnej blachy, malowane w czerwone i czarne kropki. Niektóre miały na kotwiczce czerwony chwost z włóczki.
Muzyka umarł kilka lat temu, a z nim jego błystki. Wdowa z czasem zarzuciła interes. W moim pudełku zostało zaledwie kilka tych obrotówek. Rzucam nimi, z obawy o utratę, już tylko w jeziorach. Pewnie, że i tam nie są do końca bezpieczne, ale … rzucam, bo „muzyki”, jak mało które obrotówki, wspaniale wygrywają szczupakową nutę.
(wb)
OSTATNIE „MUZYKI”
