Włodawski festiwal odbywa się w miejscu, w którym przez wieki stykały się narody, wyznania i kultury. Obok siebie mieszkali Żydzi, Rusini i Polacy. Do dzisiaj trwałym tego symbolem są trzy piękne świątynie.
Do II Wojny Światowej przeważała we Włodawie ludność żydowska. Żydzi stanowili przed wojną sześćdziesiąt, a w II połowie XIX wieku nawet osiemdziesiąt procent tutejszej społeczności. Włodawska Wielka Synagoga ma opinię jednej z najpiękniejszych świątyń wyznawców judaizmu w Polsce. W skład zespołu synagogalnego, oprócz Wielkiej Synagogi, wchodzi ponadto Mała Synagoga i Dom Pokahalny. Wielką Synagogę wybudowano w latach 1764-1774 w stylu późnego baroku. Podczas okupacji niemieccy żołdacy urządzili w niej magazyn wojskowy. Zniszczono wtedy całe wnętrze świątyni. W roku 1983 zakończono generalny remont z odtworzeniem wszelkich detali. Wielka Synagoga jest obecnie obiektem muzealnym.
Włodawska cerkiew prawosławna pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Marii Panny stoi w miejscu, gdzie kiedyś wznosiła się cerkiew unicka. Spalona i odbudowana, po kasacie unii w 1875 przeszła w ręce wyznawców prawosławia. W latach 1893-1895 cerkiewkę rozebrano i wybudowano świątynię, której bizantyjsko-klasycystyczną urodę możemy obecnie podziwiać. Po wysiedleniu Ukraińców w 1946 roku włodawska cerkiew stała przez dziesięć lat zamknięta. Prawosławne nabożeństwa zaczęto ponownie odprawiać w 1956 roku i od tego czasu cerkiewne śpiewy rozbrzmiewają w świątyni do dziś.
Katolicki kościół parafialny pod wezwaniem świętego Ludwika i klasztor paulinów powstały dzięki sprowadzeniu w 1698 roku jasnogórskich zakonników przez Ludwika Konstantego Pocieja, włodarza tutejszych dóbr. Zobowiązał się on do tego uroczystym ślubowaniem, przyrzekł też wybudowanie okazałego kościoła. Obietnicę tę wypełnił jego wychowanek, Antoni Pociej, dotrzymując słowa swego zmarłego dobrodzieja. W 1741 roku, zatrudniwszy królewskiego architekta, Ludwika Fontanę, rozpoczęto prace. Specjalnie na potrzeby budowy uruchomiono cegielnię i zatrudniono jedenastu mistrzów murarskich. Mury wzniesiono po 12 latach, a kościół ostatecznie wykończono i wyposażono w roku 1780, dzięki staraniom księstwa Izabeli i Adama Kazimierza Czartoryskich. Kościół świętego Ludwika to imponujące dzieło polskiego rokoka. Wnętrze bardzo bogato zdobią pozłacane polichromie, sztukaterie, rzeźby i obrazy. W prezbiterium można zobaczyć portrety fundatorów, Ludwika Pocieja i Adama Czartoryskiego.
Sobibór
W czasie tegorocznych zawodów wielu z nas pojechało szukać wędkarskiego szczęścia nad rzekę w okolice Sobiboru. Nie omieszkali odwiedzić miejsca kaźni i pochylić tam czoła.
Dziś nazwa tej wioski brzmi normalnie, swojsko. Bug jest tu piękny, bardzo dziki. Brzeg jest trudny, zadrzewiony, z miejscami pachnącymi rybą. Jest też labirynt rozlewisk, gdzie warto zarzucić przynętę. Lasy tutaj piękne, zaludnienie niewielki. Wykorzystali to Niemcy w latach okupacji, budując na zachód od wsi obóz zagłady. Wtedy „SS-Sonderkomando Sobibor” znaczyło tyle, co wyrok śmierci. Było tak przede wszystkim dla Żydów. Masowo, setkami tysięcy ginęli tu nie tylko polscy wyznawcy religii mojżeszowej, ale i Żydzi z całej okupowanej przez Niemców Europy. Nieludzką śmierć znaleźli również sowieccy żołnierze, jeńcy wojenni pochodzenia żydowskiego, których „rycerski Wermacht”, wbrew wszelkim międzynarodowym konwencjom, kierował do obozów koncentracyjnych i komór gazowych. Niemcy zlikwidowali obóz jesienią 1943 roku po brawurowej ucieczce siedmiuset żydowskich więźniów, z których tylko czterdziestu dziewięciu udało się skutecznie zbiec (reszta zginęła), a trzydziestu szczęśliwie przeżyć wojnę.
Ukłońmy się znad Bugu ponad ćwierć milionowi ludzi skazanych tutaj na męczeńską śmierć.
