W Rabie można się nałowić do syta. Jedyny martwy sezon bywa zimą, kiedy rzeka staje pod lodem.
Od listopada do marca nad Rabę wybieram się przede wszystkim na tęczaki. W spokojnych miejscach na kolorowego streamera albo puchowczyka można jednego popołudnia złowić kilkanaście sztuk. Najwięcej jest ich na odcinku od Pcimia w dół. Łowię je poniżej miejsc, gdzie jest wygodny zjazd nad wodę, bo tam się zazwyczaj rzekę zarybia, a tęczaki mają tendencję do schodzenia w dół rzeki. Szczególnie dużo jest ich z obu stron jazu w Myślenicach, pewnie również dlatego, że w obrębie miasta kłusownictwo jest mniejsze niż gdzie indziej.
Od kwietnia do czerwca przykładam się do łowienia dzikich pstrągów potokowych. Najobfitsze łowisko tych ryb jest powyżej mostu w Pcimiu. Tam tęczaków wpuszcza się niewiele, więc i wędkarze zaglądają tu rzadziej. W dole tego łowiska trafiają się też ocalałe ze starych zarybień tęczaki, które po kilku miesiącach spędzonych w rzece nabierają zwyczajów dzikiej ryby.
Potokowców szukam w prądach i przy opaskach. Przy wysokim podmytym brzegu przebywają głównie tam, gdzie nad wodą rosną drzewa, bo wśród ich korzeni mają idealne kryjówki.
Nieraz ładne pstrągi zdarza mi się złowić przy ujściach potoków, zwłaszcza kiedy Raba jest zmącona, a potoki czyste lub odwrotnie.
Łowię głównie na streamera, bo na wiosnę rabskie pstrągi masowo wyłapują spod kamieni ślizy i polują na grupujące się do tarła strzeble. Za najłowniejsze uważam imitacje ślizów i strzebli zwane tutaj „ślajzurami”.
Od połowy czerwca do końca sierpnia dzikiego pstrąga trudno złowić. Raba niesie wtedy mało wody, a na dodatek jest ona mocno nagrzana. Kiedy świeci słońce, to wielu ludzi zażywa w rzece kąpieli. Na ryby warto się wtedy wybierać tylko o świcie albo o zmroku i to raczej w dni powszednie. Jeżeli dziki pstrąg już naprawdę nie bierze, zawsze się można nawrócić na hodowlane tęczaki.
Antoni Tondera
Myślenice
