Na uwagę spiningisty zasługuje brzeg przed główką, zwłaszcza kiedy jest wyłożony kamieniami, a także wszelkie zawady: zatopione drzewa lub gałęzie, wyrwy i jamy.
W przeciwieństwie do strony zaprądowej, napływy główek nie cieszą się zbytnim zainteresowaniem wędkarzy. Przyczyna – nieubłagane, twarde zaczepy. A przecież tam, gdzie prąd podmywa brzeg i potem odbija się od masywnej przeszkody, dno rzeki zwykle gwałtownie opada, a wzdłuż główki i brzegu biegnie głęboka rynna. W środku krążącej wody znajduje się mielizna powstała z odkładającego się piasku lub żwiru. W takim miejscu zawsze można się spodziewać dużego szczupaka. Spiningowanie z napływu jest dość trudne. Kłopoty sprawia właściwe poprowadzenie przynęty, zwykle też kilka ich tracimy, zanim rozszyfrujemy, gdzie się kończy piasek, a zaczynają kamienie.
Napływ zaczynam obławiać z brzegu. Średniej wielkości obrotówkę lub gumkę rzucam prostopadle do nurtu i ściągam wzdłuż krawędzi główki. Z czasem zaczynam oddalać się od główki i przynętę kieruję na wypłycenie. Dobry to sposób na aktywne szczupaki, chętnie stojące na styku nurtu
i spokojnej wody. Ale późną jesienią częściej trzeba ich szukać przy samym dnie. Zakładam więc ciężką wahadłówkę (alga, gnom) albo dużego rippera na kilkunastogramowej główce i wchodzę na główkę. Łowienie zaczynam od jej podstawy, a kończę na szczycie. Z każdego miejsca rzucam kilkanaście razy w górę rzeki.
Przynęta sprowadzana z nurtem nie jest wypychana przez prąd i można ją poprowadzić dostatecznie głęboko. Żyłkę skręcam jak najwolniej, żeby od czasu do czasu szorowała po dnie. Brania najczęściej następują bardzo blisko brzegu, koło krawędzi ostrogi. Trudny to moment dla wędkarza. Trzeba unieść przynętę w odpowiedniej chwili. Nie za późno, bo zaczepi o kamienie, ale też nie za wcześnie, by nie zniechęcić do ataku podążającego za nią szczupaka.
(tb)
