Zbiornik Sulejowski bardzo się w ostatnich latach oczyścił. Woda stała się klarowna i latem zakwita już tylko na krótko. W zatokach pojawiły się dywany roślin, co stworzyło dobre warunki dla szczupaków, które powoli zaczynają w tym zbiorniku dominować. Sandacze są wyraźnie w odwrocie. Nie znaczy to, że cał-kiem zniknęły, ale nie łowi się ich już wszędzie i na wszystko, jak to było jeszcze dziesięć lat temu. Trzecim drapieżnikiem, na którego warto do Sulejowa wyruszyć, są okonie. Jest ich tu bardzo dużo, osiągają duże rozmiary i doskonale biorą pod lodem.
- Z lodu łowię okonie głównie w rejonie Swolszewic, gdzie blisko brzegu znajdują się głębokie rowy, oraz po drugiej stronie, w okolicach Zarzęcina, w licznych tam karczach i zatopionych drzewach – mówi Jan Srebrzyński z Tomaszowa Mazowieckiego. – Stosuję wyłącznie średniej wielkości mormyszki, które robi mój kolega. To podróbki rosyjskich modeli, tyle że wykonane z ołowiu
i uzbrojone w mocne, kute haczyki. Kształt mają wydłużony i przypominają jakieś wodne żyjątka. Na lód zabieram mormyszki różnych kolorów i bardzo często je zmieniam, żeby w końcu znaleźć taką, która będzie okoniom odpowiadała. W pochmurne dni najskuteczniejsze są białe, żółte i złote, natomiast czarne i niebieskie w dni słoneczne lub gdy lód jest przezroczysty. Niekiedy pożądany skutek przynosi czerwona kropka na spodzie lub z boku przynęty.
Srebrzyński szuka okoni w obniżeniach dna, na głębokości od 3 do 6 metrów. Zaczyna od miejsc płytszych i powoli, wiercąc przeręble co pół metra, schodzi na głębszą wodę. Sulejowskie okonie bardzo często żerują w toni. Nieomylną wskazówką są jazgarze. Jeśli te natrętne rybki biorą przy dnie, stopniowo podnosi przynętę coraz wyżej. Najczęściej znajduje okonie metr – dwa nad dnem, czasem dopiero w połowie wody.
wb
