Boczny trok doskonale się sprawdza przy łowieniu dużych, ostrożnych linów i leszczy.
Boczny trok nie jest wymysłem spiningistów. Niektórzy wędkarze spławikowi w ten sposób od lat obciążają przynęty. Są nimi specjaliści w połowie leszczy i linów. Ryby te zagarniają pyskiem porcję mułu, wypluwają do góry i dopiero z opadających drobin wychwytują interesujące ich larwy owadów.
Zestaw obciążony zwyczajnie, czyli z ołowiem umieszczonym na głównej żyłce, na branie leszcza reaguje najczęściej powolnym wynurzeniem spławika, na który należy zareagować szybkim zacięciem. W przeciwnym razie za chwilę leszcz wypluje podejrzanie ciężką porcję mułu, bo poczuje ołów, który uniósł z dna. Branie lina jest jeszcze bardziej pogmatwane. Spławik tańczy na wodzie, przytapia się i wynurza. Zdezorientowany wędkarz nie wie, kiedy zaciąć. Robi to za wcześnie lub za późno, co w obu przypadkach jest równoznaczne ze stratą zdobyczy i spłoszeniem żerujących w łowisku ryb.
Zawieszenie obciążenia na bocznym troku oszczędza wędkarzom wielu dylematów, a rybom podejrzeń. Ciężarek, leżący gdzieś z boku, nie uczestniczy w pierwszej fazie brania. Leszcz lub lin zgarniając z dna porcję mułu, długo ma do czynienia z przynętą na luźnej żyłce. Żongluje nią, smakuje i oddziela od zanieczyszczeń, nie czuje nienaturalnego oporu. Ołów podniesie dopiero wówczas, kiedy połknie zdobycz i zacznie się oddalać. Dopiero ten, najwłaściwszy do zacięcia moment pokaże spławik, wykładając się na powierzchni wody lub znikając pod wodą.
Trok można umieścić na zestawie w dwojaki sposób. Wianuszek śrucin lub jeden większy ciężarek zaciskamy na głównej żyłce, około 15 cm powyżej dowiązujemy cieńszy przypon z haczykiem. Łowiąc liny w gąszczu roślin lepiej postąpić odwrotnie: trok sporządzony z cienkiej żyłki uwiązać do głównej. W tym wariancie uzyskamy zdecydowanie mocniejszy zestaw, bo haczyk jest przytwierdzony do grubszej żyłki.
Roman Szczerba
