Żywa uklejka jest bardzo dobrą przynętą na okonie, sandacze, bolenie i klenie. Żywiec to jednak trudny. Ciężko go złowić, a potem utrzymać przy życiu. Chodzić spodem nie chce, tylko ucieka do wierzchu i plącze żyłkę.
Uklejki rzeczne są silne i wytrzymalsze od jeziorowych. Łowię je wędką, a kiedy są przy powierzchni w większych ławicach, używam podrywki. Skrzyżowanie jej pałąków obciążam 20-dekowym ołowiem. Uwiązuję w tym miejscu długi sznur i trzymając w ręce jego drugi koniec zarzucam podrywkę w miejsca, gdzie spodziewam się uklejek. Podrywka tonie obrócona siatką do góry. Ściągam ją do siebie zanim jeszcze dotknie dna. Sznurki, na których rozpięta jest siatka, skróciłem (mocniej napiąłem z każdego boku). Przez to podrywka mocno się wybrzusza i uklejkom trudno z niej uciec. Na kilka sekund przed zarzuceniem wrzucam do wody garść piasku albo ziemi, bo to ściąga stado uklejek w jedno miejsce.
Uklejki zawsze łowię tuż przed wyjazdem na ryby, żeby jak najkrócej były w pojemniku. Na dziesięć litrów wody wpuszczam nie więcej niż piętnaście uklejek średnich albo trzydzieści małych. Przy wielkich upałach do wiadra wkładam kilka kostek lodu, a co pół godziny wodę napowietrzam pompką do dmuchania materaca. Po przyjeździe na łowisko robię uklejkom aklimatyzację i wlewam do wiadra wodę miejscową. Uklejka to ryba powierzchni i jeśli się na nią łowi w głębokiej wodzie, to bardzo szybko zdycha. Ginie też przy zarzucaniu zestawu. Trzeba to więc robić z wyczuciem, a najlepiej – o ile to możliwe – wywieźć ją na łowisko pontonem.
Żeby uklejka nie spływała mi pod nogi i nie plątała żyłki, wykorzystuję pewną jej właściwość. Kiedy widzę, że ciągnie spławik do brzegu, to lekko podciągam zestaw. Wtedy ukleja natychmiast odpływa na środek i prostuje przypon. Taką bowiem ma naturę, że zawsze ucieka w stronę przeciwną do oporu.
Wiesław Malec
