Nie napisałeś, czy chcesz uzbroić nowy blank, czy remontujesz używaną wędkę, w której obluzowała się omotka (tak się nazywa nić, którą owinięta jest stopka przelotki). Jest to ważne, bo przelotki, które mają być po raz pierwszy przymocowane do blanku, należy przygotować, to znaczy końcówkę stopki odpowiednio spiłować (tak jak to pokazuje fotografia). Od tej końcówki rozpoczniemy zakładanie omotki. Trzeba też bardzo uważnie, najlepiej przez szkło powiększające, obejrzeć tę powierzchnię przelotki, która się będzie stykać z wędziskiem, i w razie potrzeby dokładnie je wypolerować. Każda bowiem, nawet najdrobniejsza nierówność może spowodować pęknięcie wędziska.
Na marginesie: najwięcej wędzisk pęka w miejscach mocowania przelotek. Są tego dwie przyczyny. Pierwsza to właśnie niestaranne przygotowanie przelotki, druga – zbyt mocno nawinięta omotka. W obu przypadkach skutki są jednakowe: kiedy w trakcie łowienia kij się ugina, dochodzi do rozwarstwienia włókien.
Przygotowaną przelotkę umieść w odpowiednim miejscu i przymocuj do blanku taśmą klejącą (taśma nie może przykrywać końca stopki). Następnie weź dwa kawałki nici, na końcu każdego z nich zawiąż pętelkę i ułóż je wzdłuż blanku przy stopce, którą będziesz za chwilę owijał. Znajdą się one pod zwojami i posłużą do tego, by we właściwym czasie wciągnąć pod omotkę najpierw jeden, a potem drugi koniec nici. Dlatego jedna pętelka musi leżeć przy początku, a druga przy końcu stopki.
Wykonując omotkę nie okręcamy nici wokół nieruchomego blanku, lecz postępujemy odwrotnie: obracamy blank wokół jego osi tak, żeby nić się na niego nawijała. Nie należy tego robić trzymając blank w rękach. Porządne i wygodne stanowisko pracy można zrobić z drucianych wieszaków do ubrań (patrz zdjęcie). Znakomitym uzupełnieniem tego urządzenia jest… gruba książka. Szpulkę z nićmi wkładamy do jakiegoś naczynia, na przykład kubka, żeby nie latała po pokoju. Nić, zanim dotrze do blanku, przechodzi między kartkami książki. Dzięki temu jest odpowiednio napięta; umocuje przelotkę, a nie zmiażdży blanku.
Teraz możesz już przystąpić do właściwej operacji. Kilkanaście pierwszych zwojów omotki ułóż na samym blanku od strony opiłowanego końca stopki, potem już nakładaj nić na stopkę przerywając tę robotę co chwilę, żeby zwoje omotki zagęścić (można się przy tym posługiwać na przykład ołówkiem). Zwoje muszą leżeć ciasno obok siebie. Kiedy dojdziesz do połowy stopki, wciągnij za pomocą pętelki początek nici pod omotkę. Taśmę klejącą też możesz zdjąć, nie jest potrzebna. Gdy owiniesz całą stopkę, pod omotkę musisz wciągnąć także koniec nici (nazywa się to „zarobieniem” omotki).
Ostatnią czynnością, równie ważną jak każda poprzednia, jest lakierowanie. Nie można do tego używać lakieru typu nitro, bo wysychają „na twardo”. Powinno się stosować lakiery, które po wyschnięciu są elastyczne. Pierwszą warstwę lakieru najlepiej nałożyć palcem wciskając go w nić. Każdą następną kładziemy wtedy, gdy poprzednia już podeschła, ale „jeszcze łapie”. Omotka dobrze zalakierowana ma najmniej pięć warstw lakieru. Drugą i kolejne warstwy nakłada się pędzelkiem i obraca blankiem, żeby lakier rozłożył się na omotce równomiernie.
Nici: oczywiście najlepsze są te, które specjalnie do tego celu wyprodukowano, ale z doświadczenia wiem, jak o nie trudno. Natomiast w każdym sklepie z pasmanterią można kupić nici syntetyczne (m.in. z wytwórni Nowa Sól). Nici są tym lepsze, im są cieńsze. Nie powinny się kurczyć pod wpływem lakieru.
Bezpieczniejsze są wędziska z przelotkami jednostopkowymi. Bez trudu wytrzymują hol większości gatunków ryb żyjących w naszym kraju. Dwustopkowe przelotki stosuje się do wędzisk, którymi uprawia się hol siłowy, na przykład przy połowach sumów, dużych karpi lub łososi, no i oczywiście ryb morskich. Dwustopkowe przelotki, które wyginają się tak bardzo, że przelotka nie jest w stanie się do tej krzywizny przystosować. Wyjątkiem są przelotki druciane na wędziskach muchowych.
