Wypuszczanie przynęty z prądem rzeki pozwala łowić ryby trzymające się daleko od wędkarza, stojące pod przeciwległym brzegiem, nawisami drzew nad wodą. Niejednokrotnie jest to jedyny sposób na ostrożne klenie, jazie, a także duże płocie. W tej metodzie duże znaczenie ma spławik. Musi być odporny na zawirowania nurtu i zmiany jego prędkości, a w czasie przytrzymywania zestawu powinien zachować pozycję pionową, nie mówiąc już o tym, że musi być czuły i dobrze pokazywać brania. Takie cechy ma stick (z ang. – pałeczka) – klasyczny spławik przeznaczony do łowienia na odległościową przepływankę w rzekach.
Stick składa się z dwóch części. Górna (1/3 długości) wykonana jest z balsy lub twardego styropiany, dolna (2/3 długości) z materiału mało wypornego (tonkin, plastik), a nawet tonącego (metal). Dzięki połączeniu takich właściwości spławik jest bardzo stabilny. Ponieważ ma ciężki kil, po zarzuceniu natychmiast przyjmuje pozycję pionową i szybko sygnalizuje brania, a w czasie przytrzymywania zestawu nie kładzie się na powierzchni wody. Ostro zakończony korpus jest zarazem antenką. To także duża zaleta sticka, bo wyważa się go tak, że niewiele wystaje nad powierzchnię wody, a mimo to dobrze go widać.
Stickami najskuteczniej łowi się w rzekach o głębokości do 3 m i w odległości nie większej niż 15 – 20 m. Spływać przynętą można na kilka sposobów. Po pierwsze swobodnie, puszczając zestaw z tą samą prędkością co rzeka. Przynęta wówczas pozostaje w tyle za spławikiem i obciążeniem. Ta metoda sprawdza się przy szukaniu ryb przebywających nad dnem i najlepsze rezultaty przynosi w lecie, kiedy ryby są bardzo aktywne, potrzebują dużo pokarmu i szukają go w różnych warstwach wody.
Lepiej jednak, kiedy przynęta wyprzedza spławik i obciążenie. Osiągniemy to lekko przyhamowując zestaw, by spływał wolniej niż nurt rzeki. Grunt ustawiamy nieco powyżej głębokości łowiska. Najczęściej zestaw przegruntowujemy o 15 – 50 cm, zależnie od szybkości prądu. Różnice w głębokości występujące na nierównym dnie najlepiej jest zniwelować poprzez zwiększenie długości przyponu.
Trzeci sposób powstał z połączenia dwóch poprzednich i sprowadza się do prowadzenia sticka w zmiennym tempie, na przemian hamując i swobodnie puszczając zestaw. W czasie hamowania przynęta odrywa się od dna i unosi do góry. Kiedy zaś puszczamy swobodnie spławik, następuje zluzowanie żyłki i przynęta powoli opada. Warto zastosować długi, około 50-cm przypon i obciążyć go jedną lub dwoma małymi śrucinami.
