Rybacy stosują do sieci specjalne obciążenie. Jest to ołów o kształcie wałków lub kulek połączonych sznurkiem. Całość znajduje się w otulinie wykonanej z syntetycznej nici. Sznury ołowiane są różnej grubości, a więc mają różny ciężar.
Wędkarze znaleźli sposób na wykorzystywanie tego materiału dla swoich potrzeb. Najwcześniej linkę rybacką zaczęli stosować Skandynawowie zastępując nią pałeczkę tyrolską. Okazała się lepsza, bo nie klinowała się w kamieniach.Od niedawna także nasi wędkarze znaleźli dla linki dobre zastosowanie. Wciągają ją w miękkie przynęty. Ten sposób zbrojenia jest nieporównywalnie praktyczniejszy od amerykańskiego, który polega na tym, że do wnętrza przynęty wciska się ołowiane laseczki.
Duże rippery (9 – 20 cm) dociążone linką rybacką nic nie tracą na swojej elastyczności, a wplecenie jej w dolną część korpusu sprawia, że w trakcie prowadzenia przynęta układa się naturalnie, grzbietem do góry.
Dociążone w ten sposób rippery, szczególnie te duże, są dobre na szczupaki. Przynętę prowadzi się wolno w pół wody lub przy dnie, od czasu do czasu podciągając ją bardziej zdecydowanie. Wtedy ripper wyłoży się na bok (tutaj uwaga – żeby się tak zachowywał nie należy go zbytnio przeciążać linką rybacką). Od tego momentu powinien swobodnie opadać na lekko napiętej żyłce. Dziewięćdziesiąt procent brań następuje w trakcie opadania. Nawet duże, 20 cm, rippery wystarczy uzbroić jedną kotwiczką wbitą w brzuch przynęty. Szczupak zawsze atakuje swoje ofiary od głowy lub łapiąc je w pół. Zacięcie będzie więc pewne. Systemik przygotowujemy z miękkiej plecionki. Na trzonek kotwiczki i na kilka centymetrów plecionki należy naciągnąć koszulkę igelitową, która wciągnięta w ripper uniemożliwi przesuwanie systemiku w czasie wyrzutów.
