Na 5. konferencji poświęconej sposobom wykorzystania telemetrii w badaniu ryb w Europie, która w czerwcu tego roku odbyła się we Włoszech, przedstawiono dwie ciekawe prace dotyczące zachowania się szczupaków w rzekach. Telemetria to obecnie bardzo zaawansowana metoda badawcza, która w uproszczeniu polega na tym, że rybom wszczepia się do ciała niewielkie nadajniki radiowe i następnie śledzi, jak się te ryby przemieszczają. Warto się przyjrzeć wynikom tych badań, bo dotąd za pomocą telemetrii badano prawie wyłącznie szczupaki z jezior i zbiorników zaporowych.
Szczupaki z rzeki Ourthe (belgijskie Ardeny), która na badanym odcinku jest krainą brzany, były bardziej ruchliwe niż się im to powszechnie przypisuje. Najdłuższy odcinek rzeki pokonywały w okresie tarła. Jeden ze szczupaków przebył wtedy prawie 16 km. Wędrówka w górę rzeki na tarlisko zaczynała się bardzo wcześnie, bo już w lutym lub w marcu, zależnie od tego, kiedy przepływ wód w rzece zaczął się zwiększać. Na tarliskach szczupaki pozostawały maksymalnie 25 dni. Po tarle wracały w dół rzeki. Tam każdy z nich miał kilka stanowisk, które co pewien czas zmieniał. Odległość między nimi często wynosiła więcej niż 1500 m. Gdy podsumowano cały okres badań (trwały one ponad rok), to się okazało, że szczupaki pokonały w tym czasie odległość wynoszącą od 1,4 km do 25 km, średnio 12 km (liczono długość odcinka rzeki, a nie rzeczywiście przebytą drogę). Rzeczny szczupak to więc prawdziwy wagabunda.
Nieco innych obserwacji dokonała grupa badaczy angielskich, która szczupaki śledziła w rzece Frome, większej niż belgijska Ourthe. Według nich zachowywały się one wedle dwóch odrębnych schematów. Jedna grupa (5 szczupaków na 15) niezbyt chętnie opuszczała swój krótki odcinek rzeki, który miał nie więcej niż 50 m. Natomiast druga grupa (2 szczupaki) zachowywała się podobnie jak ich krewniacy z rzeki belgijskiej. Każdy z nich miał oddalone od siebie stanowiska, które zajmował w różnych porach roku. Odległości między tymi stanowiskami wynosiły nawet 5,5 km. Kolejny szczupak zajmował to samo stanowisko przez rok, a potem przeniósł się 2 km w górę rzeki i na poprzednie miejsce już nie wrócił. Pozostałe szczupaki (siedem sztuk) raz zachowywały się tak jak pierwsza grupa, raz jak druga. Angielscy badacze sądzą, że przyczyną tych wszystkich różnic jest konkurencja między szczupakami o korzystne stanowiska i różna obfitość pokarmu na poszczególnych odcinkach rzeki.