Zestaw powinien być od 15 do 30 centymetrów krótszy od długości wędki po to, by łatwo było zarzucać i żeby zacięte ryby trafiały prosto do dłoni. Wygodnie też zakładać przynętę…
Metoda pełnego zestawu, czyli na tzw. bata, ma zastosowanie w łowiskach, gdzie ryby przebywają w pobliżu brzegu. W jeziorach batem doskonale łowi się płocie, wzdręgi, krąpie, liny lub leszcze w pobliżu trzcin lub pomostów. W stawach taką wędką z łatwością dosięgniemy żerowisk wszystkich ryb, gdyż te znajdują się już kilka metrów od brzegu tam, gdzie spad stromej grobli przechodzi w płaskie dno. Podobnie jest w wąskich i niezbyt głębokich kanałach, a także w zakolach rzecznych i za główkami wstrzymującymi prąd wody. Bat kapitalnie zdaje egzamin podczas łowienia z łódki.
Zarzuty przez głowę, możliwość szybkiego przerzucania zestawu w strefę żerowania ryb oraz hol zwykle do ręki pozwalają bardzo skutecznie łowić osobniki małe i średnie. Większe, które nie dają się unieść na wędce, holujemy do pobieraka.
Do łowienia pełnym zestawem używa się wędzisk o długości od 3 do 10 metrów.
Wędka powinna być w miarę sztywna i posiadać akcję szczytową, aby móc szybko i skutecznie zacinać ryby. Szczytówka to najczęściej tzw. wklejanka (w pustą dolną część jest wklejona końcówka z pełnego włókna). Takie rozwiązanie zapewnia płynne ugięcie, a tym samym dobrą amortyzację zrywów holowanej ryby, co w konsekwencji zapobiega zerwaniu cienkiej żyłki. Niektóre baty mają puste szczytówki. Są więc grubsze od szczytówek wklejanek i sprawiają wrażenie dużo mocniejszych. Pozornie, w istocie ich wytrzymałość jest podobna, natomiast brak im delikatności wklejanek, przez co gorzej zacinają mniejsze rybki. Można za to do ich wnętrza wprowadzić amortyzator gumowy, który ułatwi poprzez swoją rozciągliwość hol dużych ryb. Jednak w praktyce to rozwiązanie stosowane jest tylko w zestawach skróconych.
Zestaw powinien być od 15 do 30 centymetrów krótszy od długości wędki po to, by łatwo było zarzucać i żeby zacięte ryby trafiały prosto do dłoni. Wygodnie też zakładać przynętę. Zestaw powinien być od 15 do 30 centymetrów krótszy od długości wędki po to, by łatwo było zarzucać i żeby zacięte ryby trafiały prosto do dłoni. Wygodnie też zakładać przynętę.
Żyłka główna do zestawów na małe rybki powinna mieć średnicę 0,10 mm. Na większe ryby w wodach stojących używa się żyłki 0,12 mm. W rzekach istnieje ryzyko, że zestaw może wplątać się w zaczep lub że żyłka podczas prowadzenia zestawu może trzeć o kamienie. Dlatego odpowiedniejsze są żyłki 0,14 – 0,16 mm. W skrajnych wypadkach, gdy wędka jest mocna i łowi się ryby o wadze powyżej kilograma, można zastosować żyłkę główną 0,18 mm. Przypony dajemy 0,02 – 0,04 mm cieńsze od żyłki głównej.
Spławik do pełnego zestawu dobiera się w zależności od charakteru wody. Na wody stojące – smukły, natomiast na wody płynące o korpusie w kształcie śliwki lub bombki. Najczęściej stosowane są o wyporności od 0,3 do 10 gramów. Spławiki poniżej pół grama nadają się do łowienia małych rybek w toni wody, takich jak ukleje lub płocie. Do łowienia przy dnie w wodach stojących od pół do jednego grama. Do przepływanki na wody wolno płynące używa się spławików 2 – 3 g. Na szybsze rzeki zakładamy spławiki od 3 do 10 gramów. Haczyki stosujemy druciane z trzonkiem średniej długości. Na jazie, klenie, leszcze i okonie nr 12 lub 14, na płocie, małe leszcze, karasie, kiełbie odpowiedni będzie haczyk nr 16 i 18. Na ukleje i małe płotki lub wzdręgi wystarczą haczyki nr 20 i 22.
Najlepszym obciążeniem zestawów są niewielkie śruciny. W zestawach dłuższych (powyżej 4 m) lepiej użyć ołowianej łezki doważonej śrucinami zaciśniętymi poniżej, nawet na przyponie.
Rafał Bielewicz
