Sandacze świetnie sobie radzą w środowisku zmienionym przez człowieka. Licznie więc występują w uregulowanych rzekach, zbiornikach zaporowych i w zeutrofizowanych jeziorach.
W naruszonym przez człowieka środowisku wodnym jest wiele rodzajów podłoża, na których sandacze mogą składać ikrę. Są pod tym względem mało wybredne. Wprawdzie czasem, żeby znaleźć miejsce dogodne na gniazdo, muszą się trochę po akwenie pokręcić, ale rzadko pokonują przy tym odległość większą niż kilka kilometrów (naukowcy odnotowali, że w krańcowym przypadku popłynęły na odległość kilkunastu kilometrów). Najlepsze dla nich tarliska powinny mieć podłoże kamieniste lub piaszczyste, ale chętnie przyklejają ikrę do wystających ponad dno korzeni, do roślin lub zatopionych gałęzi, także do faszyny. Czasem wycierają się w starorzeczach, częściej jednak robią to w głównym korycie rzeki, wybierając tam miejsca ze spokojnym nurtem. Do udanego tarła sandaczom nie są więc potrzebne zalane płycizny i rozlewiska, jak chociażby szczupakom.
Sandacze trą się najczęściej na głębokości od 1,5 do 4 m, ale znane są przypadki odbycia tarła na głębokości 17 metrów. Unikanie tarła na przybrzeżnych płyciznach daje im taką korzyść, że wahania poziomu wody nie odsłaniają, a tym samym nie niszczą złożonej ikry. Szczupaki trą się tylko na płyciznach i na tym tracą. Każdy spadek poziomu wody, tak częsty w zbiornikach zaporowych i uregulowanych rzekach, zabija w złożonej ikrze zarodki.
Duże znaczenie dla udanego rozrodu ma także opieka sandacza (samca) nad złożoną ikrą. Inne ryby, które też się ikrą opiekują, składają jej o wiele mniej, za to zawiera ona więcej żółtka. Wylęgłe z takiej ikry potomstwo jest więc duże i bardziej zaradne. Przeciętna samica sandacza składa 200 – 300 tys. jaj o średnicy 1 – 1,5 mm, a opieka samca jest na tyle skuteczna, że ze złożonych jaj wykluwa się bardzo wiele młodych sandaczy, znacznie więcej niż u ryb, które się ikrą nie opiekują.
Sandacze mają też inną jeszcze cechę, która pozwala im nieźle sobie radzić w środowisku zmienionym przez człowieka: dobrze widzą w mętnych wodach. Dzięki temu mogą skutecznie polować także w warunkach, w których inne drapieżniki nie dałyby sobie rady. Potrzebują natomiast dużo tlenu i to czasem jest przyczyną ich zguby. Zmieniają też chętnie swoje stanowiska, głównie w poszukiwaniu pokarmu, i między innymi dlatego dają się rybakom łatwo wyławiać.
Jak widać więc, sandacze dobrze sobie dają radę w różnych warunkach, a szczególnie w zbiornikach zaporowych. Rozumny człowiek wiedząc o tym wspiera ich rozród wrzucając do wody, na przykład młode choinki (tzw. krześliska), w gałęziach których się te ryby doskonale wycierają.Sandacze świetnie sobie radzą w środowisku zmienionym przez człowieka. Licznie więc występują w uregulowanych rzekach, zbiornikach zaporowych i w zeutrofizowanych jeziorach.
