Prowadzone w naszym kraju doświadczenia nad karpiami z ludzkim genem wywołały w 1998 roku burzliwą dyskusję w mediach. Rozważano przede wszystkim, czy takie ryby są niebezpieczne dla spożywających je ludzi. Tymczasem genetycznie zmodyfikowane ryby są bardziej realnym zagrożeniem nie dla nas, a dla swoich dziko żyjących pobratymców. Kanadyjski ichtiolog, Philip W. Hendrick, w majowym numerze specjalistycznego pisma wydawanego w tym kraju, przedstawił wyniki, co prawda tylko teoretyczne, ale wykazujące niezbicie, że obcy gen może się rozprzestrzenić w dzikiej populacji ryb, co z kolei może doprowadzić nawet do jej wymarcia.
Taki czarny scenariusz może się ziścić w przypadku łososi żyjących w Ameryce Północnej. W wielu tamtejszych fermach chowa się łososie, które mają dodatkowy, obcego pochodzenia gen odpowiedzialny za produkcję hormonu wzrostu. Dzięki temu rosną one 2 – 3 razy szybciej od normalnych łososi. Skrócenie okresu produkcji obniża jej koszty, a to powoduje, że na rynku są tańsze, więc i chętniej kupowane. Niebezpieczeństwo zaś tkwi w tym, że z hodowli zmodyfikowane łososie mogą uciec, co na przykład w przypadku trzymania ryb w sadzach na morzu, może się zdarzyć przy większym sztormie. A według wspomnianych wcześniej badań już kilkadziesiąt dojrzałych łososi może spowodować (w dłuższym okresie, bo musi minąć wiele pokoleń) zdziesiątkowanie naturalnej populacji liczącej kilkadziesiąt tysięcy osobników.
Owa groźba, a także hipotetyczna szkodliwość genetycznie zmienionych łososi dla ludzi, to aż nadto dla Greenpeace’u, ekologicznej organizacji znanej ze spektakularnych akcji. Rozpoczął protesty skierowane przeciwko firmom produkującym zmodyfikowane łososie i hodowcom, którzy je tuczą. Ci zaś bronią się tym, że ryby te są niezdolne do rozrodu, więc zupełnie dla swoich dzikich pobratymców nieszkodliwe. A nawet przyjazne dla środowiska, bo w ciągu krótszego tuczu zjadają mniej pasz i tym samym mniej zanieczyszczeń trafia do wody.
