Przystawką ze spławikiem nazywamy wędkę z zestawem spławikowym, w którym długość żyłki pomiędzy spławikiem a ciężarkiem jest znacznie większa od głębokości łowiska. Po zarzuceniu zestawu napina się żyłkę tak, aby antenka spławika (może to być na przykład kolec jeżozwierza, pawie pióro albo waggler) nie leżała na wodzie, tylko wystawała z niej pochylona. Ciężarek spoczywa wówczas na dnie łowiska. W rzece trzeba przystawkę zarzucać zawsze z prądem, nigdy zaś pod prąd ani w poprzek. Inaczej spławik by nie ustał spokojnie na powierzchni, tylko byłby zatapiany lub spływał w kierunku brzegu.
Przystawka ma wiele zalet. Jest uniwersalna (nadaje się na każde łowisko), odporna na wiatr. Przynęta leży na dnie stabilnie, co może sprzyjać braniom dużych ryb. Nie wymaga też od łowiącego dużej aktywności, dlatego jest popularna wśród starszych wędkarzy.
Wadą przystawki jest to, że w pewnej strefie łowiska brania są nie najlepiej sygnalizowane, ponieważ główny ciężarek nie zostaje ruszony (patrz rysunek). Zależy to od długości przyponu. Im jest dłuższy, tym więcej czasu może upłynąć od pochwycenia przynęty przez rybę do momentu sygnalizacji.
(RB)
