piątek, 29 marca, 2024
Strona głównaŁowiskoJELCE ZAWSZE W ŁAWICY

JELCE ZAWSZE W ŁAWICY

Ryby te lubią dno piaszczyste, żwirowe lub składające się z niewielkich otoczaków. Najlepiej, gdy brakuje tam roślin lub jest ich niewiele…

W zachowaniu się jelcy uderza ich towarzyskość i ruchliwość. Samotne jelce źle się czują i kiedy w okolicy nie ma ryb swojego gatunku, wybierają towarzystwo innych ryb, na przykład młodych kleni, świnek lub płoci. Takie mieszane ławice spotyka się bardzo często.
Ławica jelcy może liczyć aż kilkaset osobników. Jej wielkość zależy od tego, co ryby akurat robią. Gdy nie żerują lub odpoczywają, ławica jest spora. Inaczej jest podczas zdobywania pokarmu.

Obserwując jelce w naturze i dużych akwariach stwierdzono, że najefektywniej żerują wówczas, gdy stado ma określoną liczbę osobników. Nie za dużą
i nie za małą. Duże ławice jelcy podczas żerowania rozpadają się więc na mniejsze grupy. Powód jest prozaiczny. W licznej ławicy osobniki z końca stada mogą po prostu mieć trudności z dopchaniem się do jedzenia.

Życie w stadzie poprawia bezpieczeństwo poszczególnych osobników. Wiele par oczu to przecież więcej niż jedna, a drapieżnikowi trudniej wyodrębnić ofiarę z błyskającej masy. Dlatego jelce nie boją się przebywać w otwartej i prześwietlonej wodzie rzecznych płycizn, gdzie nie ma zbyt dużo kryjówek.
Ryby te lubią dno piaszczyste, żwirowe lub składające się z niewielkich otoczaków. Najlepiej, gdy brakuje tam roślin lub jest ich niewiele. Lubią też niezbyt szybki nurt, dlatego czasami można je nawet spotkać w miejscach, gdzie na dnie zalegają liście i muł. Dorosłe ryby rzadko jednak zaglądają do starorzeczy i odnóg ze stojącą wodą. Chronią się tam tylko osobniki młode i to przeważnie na noc.

Szukając z wędką tych ryb warto wiedzieć, że w rzekach o mało urozmaiconym biegu, są rozproszone. Natomiast w rzekach naturalnych lub takich, których bieg urozmaicają główki lub kamienne opaski, zbudowane przez człowieka, jelce gromadzą się w pobliżu przeszkód wstrzymujących nurt. Stoją też licznie przy progach, zwalonych drzewach, jazach i zakolach.

Głębokość miejsc, gdzie jelce występują, wynosi od ok. 30 cm do 2 m. Jednak nie we wszystkich warstwach wody przebywają one tak samo chętnie. Gdybyśmy podzielili słup wody na trzy równe części: przypowierzchniową, środkową i przydenną, to okaże się, że królestwem jelcy jest przede wszystkim warstwa środkowa. Rzadziej spotkamy je w warstwie przydennej, a najrzadziej przy powierzchni wody. Może to nieco zaskakiwać, bo kojarzy się te ryby bardzo często z żerowaniem na opadłych na wodę owadach, ale w ten sposób zdobywają pokarm głównie w okresie lata.

Jelce są bardzo przywiązane do swoich stanowisk w rzece. Jedynie w okresie tarła, w końcu marca i na początku kwietnia, wędrują dalej w górę rzeki, by wpłynąć do mniejszych dopływów. Poza czasem godów zasiedlają określony odcinek rzeki, którego nie opuszczają przez dłuższy czas. W obrębie zajmowanego odcinka jednak migrują między miejscami dziennego i nocnego pobytu. Dzięki badaniom telemetrycznym wiadomo, że ta zmiana miejsca następuje gwałtownie. Ryby bardzo szybko przemieszczają się z jednego do drugiego siedliska, a przebyta odległość wynosi do kilkuset metrów.

Jelce są wszystkożerne, a ich główny pokarm stanowią larwy wodnych owadów. Zjadają także inne drobne zwierzęta zasiedlające dno rzeki: ślimaki, skąposzczety, kiełże. Latem również zbierają opadłe na wodę owady. Zjadają sporo roślin wodnych, zwłaszcza glonów nitkowatych i okrzemek, a okazjonalnie fragmenty wodnych i lądowych roślin korzeniowych. Ten rodzaj pokarmu częściej pobierają jelce wyrośnięte. Wszystkie zaś zjadają często detrytus, czyli szczątki organizmów zalegające na dnie. Natomiast bardzo rzadko atakują inne ryby.

WBo

Poprzedni artykuł
Następny artykuł

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj

- Advertisment -

Most Popular

Recent Comments