Spływającym po tarle keltom wielkość przynęty wydaje się obojętna. Tak samo biorą na małe, jak i na duże woblery, byle tylko przepływały im blisko pyska. Przy wysokim stanie wody wolę łowić dużym.
9-centymetrowy wobler szybko schodzi do dna nawet w głębokiej wodzie, łatwiej się nim rzuca, a większe kotwice pewniej trzymają zaciętą rybę.
Srebrniaki natomiast przez większość sezonu łowię na małe woblery. Wiele razy próbowałem łowić na zmianę dużymi i małymi. Prawie wszystkie brania miałem na woblerki 6-centymetrowe. To prawda, że wiosną i latem w pomorskich rzekach wody jest niewiele i wygodniej łowi się na małe woblerki, ale to, moim zdaniem, ma znaczenie drugorzędne. Przypuszczam, że troć, która wchodzi latem z morza, przyzwyczajona jest do zjadania drobnych rybek. Kilkucentymetrowy wylęg szprota lub śledzia jest dla niej w tym okresie najłatwiej dostępnym pokarmem. Dlatego po wpłynięciu z morza do rzeki interesuje się małymi przynętami.
Najlepiej łowi mi się na pływające woblery, które nurkują prawie pionowo i bardzo głęboko schodzą. Stukają sterem w dno, więc rzadko zaczepiają się kotwicami. Przy podciąganiu i w nurcie pracują agresywnie i dobrze je czuję na wędce. Wiosną i latem prowadzę je pod prąd wolno z przerwami. Przytrzymany wobler wypływa do pół wody. Potem wystarczy jeden – dwa obroty korbką kołowrotka i nurkuje do dna. Za każdym razem podciągam go na tyle, żeby stuknął sterem o dno. Brania są zawsze przy podciągnięciach. Z reguły w nurcie lub przy brzegu, na którym stoję. Takie prowadzenie pozwala mi wykorzystać dwie najważniejsze cechy woblera: dużą wyporność i zdolność do głębokiego nurkowania. Wobler stale wypływa i nurkuje, jak chora rybka. W ten sposób drażni troć pojawiając się przy niej znienacka i w tym, jak przypuszczam, tkwi tajemnica jego skuteczności.
W dni słoneczne używam woblerów z niebieskim grzbietem, a w dni pochmurne malowanych na żółto.
Jan Rypulak
Grzybowo
