Kiedyś pojechałem na zawody muchowe. Było to bardziej przyjacielskie spotkanie niż ostra rywalizacja, ale każdy chciał się pokazać z jak najlepszej strony. Wymiar pstrąga potokowego wynosił 30 cm. Łowisko było mi dobrze znane, więc od razu poszedłem tam, gdzie sukces powinien być gwarantowany. Tymczasem… Przeczesałem jeden dołek, drugi i nic. Wszystko wskazywało na to, że na tych zawodach każdy, nawet najmniejszy miarowy pstrąg, będzie na wagę złota.
Już całkiem zrezygnowany doszedłem do końca rynny i wtedy przez polaroidy zobaczyłem w wodzie kamień. Nimfy podałem metr wyżej. Niestety, nic się nie wydarzyło. Ściągnąłem okulary i wtedy nastąpiło szarpnięcie. Odruchowo zaciąłem i ostrożnie wyholowałem pstrąga. Mierzyłem go kilka razy i zawsze wychodziło mi nie mniej niż 30 centymetrów i 4 milimetry. Normalnie taki pstrąg wróciłby do wody, ale tego dnia mogła to być moja jedyna ryba. Zabiłem go więc i zawinąłem w lnianą ściereczkę. Przez następne kilka godzin nie złowiłem już nic.
Przy wadze większość miała nietęgie miny. Padło niewiele ryb i to ledwo przekraczających wymiar. Już miałem podejść do komisji odbierającej ryby, gdy coś mnie tknęło. Zmierzyłem pstrąga jeszcze raz i zrobiło mi się gorąco. Miał tylko 29,5 cm! Od razu przyszło mi do głowy, że popełniłem dwa błędy. Po pierwsze mierzyłem pstrąga miarką krawiecką, która się rozciąga, po drugie zaś nie zmoczyłem ściereczki, w którą go zawinąłem, i on po prostu wysechł.
Żeby mieć pewność, że się już nigdy tak nie wypuszczę w maliny, skonstruowałem przyrząd do mierzenia ryb. Pozwala on szybko i sprawnie rybę zmierzyć i ją wypuścić, jeżeli nie spełnia norm. Jest to zwykły kawałek rury PCV przeciętej na pół i zamkniętej z tej strony, gdzie w czasie mierzenia będzie się znajdował rybi łeb. Odkąd mam mój przyrząd, takie niespodzianki, jak tamta, już mnie nie spotykają. Pamiętam też, by zawsze zmoczyć ściereczkę, nim zawinę w nią złowione ryby. Ponadto nie biorę ryby mającej mniej niż centymetr ponad wymiar ochronny.
Bogdan Burda
Kraków
