czwartek, 28 marca, 2024
Strona głównaBiologiaBELONA – DOSKONAŁY PŁYWAK

BELONA – DOSKONAŁY PŁYWAK

Przewiózł się szwedzki uczony z osiemnastego wieku Karol Linneusz na wyglądzie belony. Tworząc pierwszy oparty na naukowych podstawach podział systematyczny świata roślin i zwierząt zaliczył belonę do rodzaju szczupaków. Dziś już wiadomo, że belony ze szczupakami nie mają nic wspólnego. Są natomiast spokrewnione m.in. z rybami latającymi.

Tak jak one mają na przykład linię naboczną, która biegnie bliżej krawędzi brzucha niż grzbietu. Jest to typowe dla ryb żyjących blisko powierzchni wody. Ten narząd zmysłu ma odbierać ruch wody wywołany przez inne ryby. Na pokrewieństwo z ryb ami latającymi wskazuje także podobny rozwój szczęk.

Długie szczęki uzbrojone w pasma licznych zębów służą do chwytania zdobyczy. Wydłużony pysk, w którym są umieszczone, odgrywa istotną rolę w pływaniu. Wbija się on w wodę, co przy dużych prędkościach, jakie ta ryba osiąga bardzo zmniejszania opór wody. Być może belona także uderza nim ryby, które ściga, wytrącając je z obranego kierunku ucieczki po to, by łatwiej je pochwycić.
Belony są doskonałymi pływakami. Pływają wykonując wężowate ruchy. Pozwala im na to długie i giętkie ciało, które ma aż ponad 80 kręgów. W pogoni za pokarmem często wyskakują nad powierzchnię wody. To również robią w sposób charakterystyczny, bo po prawie pionowym wyskoku spadają na ogon. I w tym można się dopatrzyć podobieństwa do ryb latających, które lądując na wodzie po skoku czasami zanurzają w niej tylko koniec ogona, ponownie się rozpędzają i znowu wyskakują. Belonom także zdarza się wyskoczyć ponad wodę kilka razy z rzędu. Dorosłe belony żerują najczęściej w niewielkich grupach po kilka lub kilkanaście osobników. Zjadają głównie szproty i śledzie pływające w toni w ławicach. Czasami belony żerują blisko dna, wtedy polują na ukryte w piaszczystym dnie dobijaki i tobiasze, a także większe skorupiaki.

Jak większość ryb morskich żyjących w otwartym morzu belony wędrują. W okresie wędrówek zbierają się w większe stada. Wiosną i latem zbliżają się na tarło ku wybrzeżom. Wtedy też żarłocznie żerują. Jesienią natomiast przenoszą się na otwarte morze, gdzie rozproszone spędzają zimę.

Tarło odbywają w Bałtyku najprawdopodobniej kilka razy w maju i w czerwcu, w miejscach płytkich i zarośniętych składając około 30 tys ziaren ikry. Rośliny służą ikrze za ochronę. Przykleja się ona do nich, bo każde ziarno ikry ma od 60 do 80 kleistych nitkowatych wypustek. Dla ochrony ikra ma też zielone zabarwienie. Młode wylęgają się po miesiącu i przebywają wśród roślinności do czasu, gdy osiągną wielkość, która pozwoli im skutecznie polować w otwartej wodzie. Rosną dosyć szybko, ryby roczne osiągają długość 30 cm, dwuletnie 50 cm. Maksymalnie rosną do jednego metra, ważą jednak przy tej długości mało, bo najwyżej 1 kg. Samice, tak jak wśród innych ryb, są większe od samców.

(waBO)

Poprzedni artykuł
Następny artykuł

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj

- Advertisment -

Most Popular

Recent Comments